Mani Rahnama

Niloofar Tanha

میون وحشت مرداب توو یک نی زار خشکیده
یه نیلوفر به آرومی رو دست آب خوابیده
یه نیلوفر که میخنده ولی زندونی و تنهاست
توو عمق آبی چشماش هراس مرگ ماهی هاست
یه شب وقتی که مهتاب از دل مُرداب رد میشه
دل نیلوفر تنها یه دریا اشک و آتیشه
همه دنیای نیلوفر نگاه کردن به مهتابه
تموم دلخوشیش اینه که عکس ماه رو آبه
میون وحشت مرداب توو یک نی زار خشکیده
یه نیلوفر به آرومی رو دست آب خوابیده
توو خشم ابرا می لرزه ولی بارونو دوس داره
اگرچه روی گلبرگاش جای شلاق رگباره
نه از پاییز میترسه ، نه از طوفان هراسونه
فقط از کوچ ِ گنجشکا نگاش دریایی از خون ِ
گل نیلوفر مرداب یه عمره زخمی و تنهاست
یه عمره غرق رویای سلامی به پرستوهاست
یه شب وقتی که مهتاب از توو قلب آسمون میره
با لبخندی روی برگهاش رو دست آب میمیره