Mani Rahnama

Birahe

از این بیراهه سرسبز
هزاران کس هزاران روز می رفتند
و تن را در شمیم شعر کوهستان
به دست خلسه میدادند
سحرگه شیر داغ کلبه کوهی
چه سکر آتشینی داشت
نگاه رهروان باران ایمان بود
قدمها محکم و راسخ
نقوش دوستی میکاشت
و شرم غنچه های تازه بالغ را
لباس نو می پوشاند
تو می دیدی تو می دیدی
پل دستان پاکی را
که چونان پیچک و پایه
تفاهم را شکوهی تازه می دادند
تو می دیدی غزلهای
غزلساز طبیعت را
که در زهدان کوهستان
به فکر روز میلادند
تو می دیدی اصالت را
تو می دیدی اصالت را
تو می دیدی تو می دیدی
پل دستان پاکی را
که چونان پیچک و پایه
تفاهم را شکوهی تازه می دادند
تو می دیدی غزلهای
غزلساز طبیعت را
که در زهدان کوهستان
به فکر روز میلادند
تو می دیدی اصالت را