Mani Rahnama

To Sedayam Mikoni Va

به انتظار بنشینم می دانم دلالتم میکنی که
این رنج تا زمانیکه نتوانیم دو نیمه ی گمشده ی
آغاز و انجام جهان را به هم بپیوندیم ادامه خواهد داشت
آه بانو تا کی باید از مرارات آفتاب و عطر نان بگوییم
ازشب هایی که نمی خوابیدیم
و آتش را پاسداری می کردیم
بانو! ماهمه عمربر آب می رفتیم
و جامه مان را خشک می خواستیم
غافل که خاکسترخیسی بیش نبودیم
بگذار برایت بگویم روزی برای نوشتن حاشیه ای بر ماه
پروانه ای میشدیم پروانه ای که بالهایش را باد برد
آنچه ماند کرم لاغری بود در همسایگی باران هایی که
فقط آرزوهای آدمی را خیس میکند
و ما وقتی دانستیم تا تحویل سال چند هزاره مانده است
بر عمر رفته گریستیم و تا وشال مادر را
برای بدرقه یکدیگر آماده کردیم
آری بانو دانایی و مادر هر دو موهبتی هستند
برای گریستن و این باید چهلمین بهاری باشد
که میان لب های من و بوسه های تو برف می بارد
آه بانو، بانو، بانو
هنوز بعدازظهر زمستان است
هنوز برف می بارد و تو هنوز از عطر ملایم
گل های نرگس میگویی
از آیینه هایی که از پیرشدن ما می گویند
و از بهاری که رنگ به چهره ندارد