Hamed Zamani

Electron

دوباره چرخ می‌زنم شبیه یک الکترون
مسافرم و می‌روم دوبی، ونیز، لاهه، بُن
از اصفهان به آنکارا، از آنکارا به آمریکا
از آمریکا، سوار بر قطار مرگ، تا ژاپن
چه حالت شناوری گرفته حرکت زمین
درست مثل بازی ستاره‌های بارسلون
لباسهای راه راه و گریه‌های قاه قاه
و جیغ و خنده و هورا، برای شیرجه‌ی بوفون
هی! با توام، ‌انگار گم شدی اینبار، کو‌ قلبت؟
آی! چرا باز داری پاتو می ذاری رو قلبت؟
عشق، آخرین راهه یا که بیراهه؟! حیرونی
از چی گریزونی؟!
به کوه یخ رسیده‌ایم و مست گوش می دهیم
زمان غرق تایتانیک، به قطعه ی سِلن دیون
شدیم صید تورها و ماهی بلورها
مسافران سفره ایم، مثل ماهیان تُن
میان خنده‌های پاپ، درون شعله‌های رم
صلیب می‌شود خدا، شراب می‌خورد نِرون
یکی به ریشه های من، دوباره تیشه می زند
یکی دوباره می کَند، دل مرا ز بیخ و بن
هی! با توام، ‌انگار گم شدی اینبار، کو‌ قلبت؟
آی! چرا باز داری پاتو می ذاری رو قلبت؟
عشق، آخرین راهه یا که بیراهه؟! حیرونی
از چی گریزونی؟!
از آسمان فراری ام و فکر می‌کنم شبی
ببلعد آخرش مرا، دهان لایه‌ی اُزن
گریختیم با هم از نگاه بی فروغِ هم
به گوشه‌‌های یک پاساژ، به سایه‌های یک مزون
دلار تار می‌تند و باز شیخ می‌زند
شراب را سبو سبو و نفت را گالن گالن
هی! با توام، ‌انگار گم شدی اینبار، کو‌ قلبت؟
آی! چرا باز داری پاتو می ذاری رو قلبت؟
عشق، آخرین راهه یا که بیراهه؟! حیرونی
از چی گریزونی؟!
صدای سوت ممتدی، به گوش من رسید و بعد
پیاده شد در ایستگاه، او از آخرین واگن
رسید روبروی من، دلم دوباره باغ شد
لبان سرخ و کوچکش که باز شد شبیه غُنـ...
ـچه کُند می‌شود سفر، چه سخت می‌شود عبور
برای روح خسته‌ای میان آهن و بتن
از این مسیر پر خطر، تو هم رسیده‌ای اگر
به بیت سجده‌دارِ من، به نامِ عشق، سجده کن