Reza Yazdani

Zendegi Naameh

دخترک‌ جُز تو که‌ دستات‌
واسه‌ من‌ مثل‌ِ وطن‌ بود
کی‌ می‌دونه‌ که‌ ترانه‌
زندگی‌نامه‌ی‌ من‌ بود
کی‌ می‌دونه‌ کی‌ می‌خونه‌
چه‌ کسی‌ دِل‌ می‌سوزونه‌
واسه‌ این‌ شب‌پَره‌یی‌ که‌
فکرِ پروانه‌ شُدن‌ بود
من‌ مث‌ِ دفترِ شعری‌ که‌
نخونده‌ بسته‌ می‌شه‌
مونده‌ بودم‌ توی‌ سایه‌
پُشت‌ِ این‌ سدِ همیشه‌
تو به‌ من‌ گفتی‌ که‌ هستم‌
من‌ حصارم‌ رو شکستم‌
این‌ نهال‌ِ پیر در اومد
از تو گُلخونه‌ی‌ شیشه‌
معنی‌ِ معجزه‌ بودی‌
توی‌ کفران‌ِ علاقه‌
هَر نگاه‌ِ ساده‌ی‌ تو
واسه‌ من‌ یه‌ اتّفاقه‌
حالا دفترم‌ رُ پُر کن‌
از غزل‌های‌ نگُفته‌
بذار از برق‌ِ نگاهت‌
خورشید از سکه‌ بیفته‌
شب‌ِ من‌ رُ زیرُ رو کن‌
به‌ آتیش‌بازیا خو کن‌
کاری‌ کن‌ که‌ یخ‌ نبندم‌
تو ترانه‌های‌ خُفته‌
روشنم‌ کن‌ تا بتابم‌
رو به‌ این‌ شبای‌ تیره‌
بذار از حنای‌ چشمات‌
لحظه‌هام‌ رنگی‌ بگیره‌
نقطه‌چینا رُ رها کن‌
چشمای‌ بسته‌م‌ُ وا کن‌
بی‌تو یه‌ بغض‌ِ قدیمی‌
توی‌ حنجره‌م‌ اسیره‌
معنی‌ِ معجزه‌ بودی‌
توی‌ کفران‌ِ علاقه‌
هَر نگاه‌ِ ساده‌ی‌ تو
واسه‌ من‌ یه‌ اتّفاقه‌