Reza Yazdani

Borj

دارن یه برجی میسازن با ده هزارتا پنجره
میگن که قد برجشون از آسمون بلندتره
برای ساختنش هزار هزار درختو سر زدن
پرنده های بی درخت از این حوالی پر زدن
میگن که این برج بلند باعث افتخار ماس
حیف که کسی نمیدونه خونه افتخار کجاس
باعث افتخار تویی دختر توی کارخونه
که چرخ زنده موندنو دستای تو میچرخونه
باعث افتخار تویی سپور پیر ژنده پوش
نه این ستون سنگیِ لال بدون چشمو گوش
ستون آسمون خراش سایتو ننداز رو سرم
تو شب بی ستاره هم من از تو آفتابی ترم
یه روز میاد که آدما تو رو به هم نشون بدن
به ارتفاعت لقبِ پایه ی آسمون بدن
اما خودت خوب میدونی پایه نداره آسمون
اون که زمینی نمیشه با حرف پوچ اینو اون
پس مثه طبل صدا نکن نگو بلندترین منم
من واسه رسوا کردنت حرف از درختا میزنم
درختای مرده هنوز خواب پرنده میبینن
پرنده های بی درخت رو سیمای برق میشینن
به قد قامتت نناز آهای بلند بی خبر
درختا باز قد میکشن حتی تو سایه ی تبر
ستون آسمون خراش