Alireza Roozegar

Najib

چه نجیب و مومنانه
دل به حرفای تو دادم
گفتم از گرمی دستات
تو شب ترانه شادم
گفتم این نگاه معصوم
رنگ قصه های خوبه
فصل ناب با تو بودن
یه طلوع بی غروبه
این صدای قلب من بود
که فقط،با تو تپش داشت
وقتی دستامو قصه
توی دستای تو میذاشت
راز عشق بین ما رو
زمینو زمونه فهمید
حرف با هم بودن ما
تو تموم دنیا پیچید
تو نخواستی،یکی باشیم
زیر سقف خیس بارون
رفتی تا زندگی باشه
واسه من مث یه زندون
حالا بی تو تکو تنها
رو به دلتنگی نشستم
چشم به راه زخمی تازه
از دلی سنگی نشستم
آره من همون پرنده ام
که دور از روح بهاره
هنوزم قفس به دوشه
نای پر زدن نداره
آره من همون پرنده ام
که دور از روح بهاره
واسه تو قفس به دوشه
نای پر زدن نداره