Saeid Shahrouz

Mahtab

مهتاب خسته ی من تسلیم آسمونه
پروانه ی دل من آتیش نمی سوزونه
چشمای سنگی شب خیره به کوچه مونده
ستاره تا ستاره ترانه دل سوزونده
مهتاب خسته ی من تو خواب این خزونه
ندید که چشمای من همش به آسمونه
ندید که گریه کردم وقتی به ابرا خندید
وقتی که قلب شبنم از بغض برگا لرزید
کاشکی هنوز ترانه ترانه ی سحر بود
که توش دل کوچیکم از همه دنیا سر بود
کاشکی برای پرواز میشد ترانه ای داشت
از اون همه پرستو خط و نشونه ای داشت
حالا تو این غریبی چه نازنینه مهتاب
مهتاب خسته من باید بیدار شه از خواب
باید بدونه دیره برای نازه پاییز
که فرصتی نمونده تواین شب غم انگیز
باید بدونه دیره برای نازه پاییز
که فرصتی نمونده تواین شب غم انگیز