Reza Yazdani

Peykan

یه پیکان قراضه کنارِ اتوبان داره خواب می بینه
یه پیکانِ بی چرخ که بازم تو رؤیاش پُره سرنشینه
غرورش شکسته به جای چراغاش دو تا حُفره مونده
کی می دونه اونُ زمونه چه جوری تا این جا کشونده
چه راهایی رفته چه روزایی داشته چه چیزایی دیده
با ترمز گرفتن چه خطُ نشونا رو جاده کشیده
عجب خاطراتی تو مغزِ فلزیش دارن رژه می رن
نمی ذاره هرگز که این دلخوشی ها تو قلبش بمیرن
چه روزا تنش رُ با گُل ها پوشوندن برای عروسی
یه شب ها تنِ اون تو جاده شده یه اتاقِ خصوصی
چه قدر بچه ها رُ رسونده دبستان زیرِ برفُ بارون
تو چه کوچه هایی سرک می کشیده به فرمانِ فرمون
چه قدر رو به رو رُ می دیده مبادا یه گربه تلف شه
چه قدر غصه داشته که تو پمپِ بنزین گرفتارِ صف شه
واسه هم مدل هاش چه بوقای کشدار که تو سینه داشته
از این پاسبونا وُ برگِ جریمه چه قدر کینه داشته
حریصِ یه جاده س از این جا تا رؤیا بدونِ توقف
نه از شب می ترسه نه از شیبِ دره نه حتا تصادف
یه پیکان قراضه س ولی توی رؤیاش هنوزم جوونه
خیالش می تونه بازم توی جاده یه کله برونه
خیالش هنوزم موتور مونده باقی تو صندوقِ سینه
یه پیکان قراضه کنارِ اتوبان داره خواب می بینه