Sina Hejazi

Nashodim

من یه خندم که می خونم
من یه دیوونم که می دونم
من صدای گریه نسلی شدم
که داره میخنده و داغونه
اینقدر اشک واسه نداشته هاش
ریخته که عاشق ترنم بارونه
بخند بازم بخند بازم بخند
با خنده هات از غصه مون کم شه
نمی دونم با این خنده
شاید این روزگار وحشی ادم شه
بخند بازم بخند بازم بخند
با خنده هات از غصه مون کم شه
نمی دونم با این خنده
شاید این روزگار وحشی ادم شه
نسل من با لگد پدر از خواب پرید
اما باز روز پدر رفت و جوراب خرید
نسلی که سیلی خورد از همه معلماش
اما هیچکی رنگ اشکاشو ندید
ما که بنگی نشدیم سیخ و سنگی نشدیم
حال ما خوبه همه ما مفنگی نشدیم
نسل من عاشق پسترای رنگی بودو
خواب میدید براش هدیه ساز آوردن
یکی جفت پا می پرید تو رویات
پاشو اسکل کپسول گاز آوردن
چه میشه کرد دنیا رو
هی داریم خالی میبندیم
با چشم باز اشک می ریزیم
با چشم بسته می خندیم
بخند بازم بخند بازم بخند
با خنده هات از غصه مون کم شه
نمی دونم با این خنده
شاید این روزگار وحشی ادم شه
بخند بازم بخند بازم بخند
با خنده هات از غصه مون کم شه
نمی دونم با این خنده
شاید این روزگار وحشی ادم شه
یادمون داده بودن دخترا بادکنکن
هیچکی یادمون نداد که چرا می ترکن
یادمون داده بودن پسرا شیرن
کسی یادمون نداد چرا دلگیرن
زیر درخت آلبالو
شادیمونو گم کردیم
گریه به حال خودمون
خنده به مردم کردیم
عمو زنجیر باف
چشامونو می بندیم
تو پشت کوه بنداز
ما بازم می خندیم
بخند بازم بخند بازم بخند
با خنده هات از غصه مون کم شه
نمی دونم با این خنده
شاید این روزگار وحشی ادم شه
بخند بازم بخند بازم بخند
با خنده هات از غصه مون کم شه
نمی دونم با این خنده
شاید این روزگار وحشی ادم شه