Hadi Khaleghi

Negahe Mah

تو اون غربته شهره معروفه عشقی
که از خاطره کوچه بیگانه رفتی
تو باید همون شمع پروانه باشی
ولی شمع کجا بود تو پروانه رفتی
تو درمونه جونی که مرحم نداری
ولی مرحمه من تو هستی تو هستی
چه اندازه غم داری و من ندارم
چه شبها که تا صبح چشاتو نبستی
چرا جونه من قصده برگشت نداری
به این خونه ی دل که سوخته وجودش
به هر جا که رفتم تو بودی ولی حیف
نشون از غمه غربته تو نبودش
به گل گفته بودم اگر که تو رو یافت
به جایم ببوسه قدومه نگاهت
به مهتاب سپردم اگر باز تو رو دید
دله سیر ببینه نگاهه چو ماهت
کجایی کجایی که من بی قرارم
رسیده به جونم همین انتظارم
تو هر لحظه اینجا بیایی ولی من
برای تماشای تو چشم ندارم
کجایی کجایی بیا غنچه وا کن
برای دله من تو مشکل گشا کن
عزیزم چرا غربتت این چنینه
برای ظهورت تو هر روز دعا کن...