Ahmadreza Nabizadeh

Gharibeh

غریب شهرمو غریبه با همه کس
گرفته پنجه ی زمانه راه نفس
همیشه آشنای من تویی تو و بس
غریبه ام ولی نه با زمانه ی خود
چه کارها کشیده ام به شانه ی خود
که هدیه آورم گل ترانه ی خود
من از هر آنچه بد به من شده یادی ندارم
ولی به یادمه تمام خوبی های دنیا
بیا که بی تو من نشانی از شادی ندارم
گرفته سینه زنگار همه غمهای دنیا
بیا که این دو روز آخر من و توست
تمام بودنم به عشق بودن توست
ببین چگونه دست من به دامن توست