Mohammad Noori

Omid

با چشمِ جان
هرزمان ، دیداری دگر می توان
خود ، رازِ خود ، کُن نهان
تا یابی ز یاران نشان
ندیده ای و می توان دید
هر آنچه دیده ای به امید
نبوده ای و می توان بود
به گرمی و فروغِ خورشید
توان به نورِ عشق و امید
در آسمان دل درخشید
توان چراغِ خانه ای را
فروغِ جاودانه بخشید
با چشمِ جان
هرزمان ، دیداری دگر می توان
خود ، رازِ خود ، کُن نهان
تا یابی ز یاران نشان
نبرده ای و می توان برد
به هر دلِ شکسته راهی
توان ز عاشقی بنا کرد
درونِ سینه جلوه گاهی
در آسمانِ دل توان شد
ستاره در شبِ سیاهی
فرازِ کهکَشان توان رفت
به یاریِ شراره آهی