Mostafa Khani

Fanoos

وقتی پاییز که شد رفتش
حسی نمونده بود تو قلبش
این ها همش یه درده
این ها همش یه درده
صدای شُر شُر بارون
یکی اینجا از لحظه هاش جا موند
کاشکی بازم برگرده
کاشکی بازم برگرده
پابندم ولی چشمم و روی چشمای تو می‌بندم
دلم آتیشِ ولی بازم تو قصه هام می خندم
من یه بازندم
پابندم ولی چشمم و روی چشمای تو می‌بندم
دلم آتیشِ ولی بازم تو قصه هام می خندم
من یه بازندم
باید گذشت از حرف دل وقتی صدام نمیرسه
هرچی بدی کردی بهم نوش جونم دیگه بسه
فکر فراموشی تو همیشه کابوسم بود
نور چشات توی شبام همیشه فانوسم بود
یادش بخیر دستای تو آرامش جونم بود
پابندم ولی چشمم و روی چشمای تو می‌بندم
دلم آتیشِ ولی بازم تو قصه هام می خندم
من یه بازندم
پابندم ولی چشمم و روی چشمای تو می‌بندم
دلم آتیشِ ولی بازم تو قصه هام می خندم
من یه بازندم