Mostafa Khani

Forsat

دارم تو تنهاییم میخونم
گریه منو امشب بغل کرده
من ساده رد میشم ولی فکرم
درگیر روزای پر از درده
جونی نمونده حرفمو بگم
هر چی که بودن رفت پای تو
دلتنگی و دوری برای من
خوشحالی فردا برای تو
دست خودم که نیست
شاید بهونه هام از روی عادته
دلتنگی و سکوت
این بی قراریا شاید یه فرصته
من با خودم که نه
با هیچکی توی شهر حرفی نمیزنم
نه منتظر نباش
هرگز نمیرسه وقت شکستنم
شاید بهت چیزی نگم رد شم
اما تقاص عشق سنگینه
تو فکر کردی هیچکی تو دنیا
تاوان کاراشو نمی بینه
از این وجود خسته چی میخوای
چیزی نمونده از من زخمی
من دیر فهمیدم نمیمونی
من دیر فهمیدم که بی رحمی
دست خودم که نیست
شاید بهونه هام از روی عادته
دلتنگی و سکوت
این بی قراریا شاید یه فرصته
من با خودم که نه
با هیچکی توی شهر حرفی نمیزنم
نه منتظر نباش
هرگز نمیرسه وقت شکستنم