Meti Tiri

Nemifahmid Mano

منو خضری که به بیابون زد خوب میفهمه
عیسیایی که بیگناه شده مصلوب میفهمه
زیره رگباره حسرتا جوری صبور موندم
که بین همتون فقط منو ایوب میفهمه
اونکه تنهایی به دله زمین راه کند و
همه دردودلاشو فقط با یه چاه کرد
منو اون کاجی میفهمه که به فکره قناری بود و
وسط سوزه زمستونم بهاری موند
اون باغبونی میفهمه که سوختن درختاش
ولی باز رو همه خاکستراش درخت کاشت
منو میفهمه چشمه پره روانپزشک
که بغض کرد و نسخه ی خالی برام نوشت
اونکه دله هیشکیو جز خودش نداده به بازی
یه خود آزار روانی که عادت نداره به شادی
اونکه موهاشو پشت فرمون کرد سفید
همرو رسوند و خودش به هیچجا نرسید
نمیفهمید منو شما مادیا
نمیفهمید منو شما عادیا
شما که چشم باز کرده بودین رسیده بودین
ولی رسیدن نبود واسه ما به این سادگیا
نمیفهمید منو شما مادیا
نمیفهمید منو شما عادیا
شما که چشم باز کرده بودین رسیده بودین
ولی رسیدن نبود واسه ما به این سادگیا
انقدر دوییدم واسه آرزوها و برنده شدن
که آرزو ها یادم رفت و دونده شدم
پس، اون میفهمه که کل عمرشو دویید
همیشه با خنده بغضشو جویید
بارشو کج نزد راهشو مستقیم میرفت
جوون بود ، ولی از جاده قدیم میرفت
اونکه پیاده بی هدفون، غرق هدفاش
راه میرفت و تکست میگفت رو ضربه قدماش
اونکه هدفاشو کرد زیر پا ریز میفهمه
یه عمره با خودش شده گلاویز میفهمه
هیچوقت، با بهار و تابستون حال نکردم
چون بین همه فصلها منو پاییز میفهمه
اونکه عادت کرده به اومدنا به رفتنا ولی
دل و ساده نگه داشته هنوز مثل قبلاً ها و
یادش رفت از هرکی هرچی گله داره
با اینکه، یه زندگی به خودش بدهکاره
نمیفهمید منو شما مادیا
نمیفهمید منو شما عادیا
شما که چشم باز کرده بودین رسیده بودین
ولی رسیدن واسه ما نبود به این سادگیا
نمیفهمید منو شما مادیا
نمیفهمید منو شما عادیا
شما که چشم باز کرده بودین رسیده بودین
ولی رسیدن نبود واسه ما به این سادگیا