Mohammadali Sanaei

Paeiz

من به بد جایی رسیدم که ازاین خونه می ترسم
از تماشایی چیزایی که واسمونه میترسم
تو این خونه بامن بود عکسامون هنوز همین جاست
هر روزی که بارونی می اومد اون میگفت به خاطر ماست
من به بد جایی رسیدم به بارون حسی ندارم
از پاییز فراری میشم چون میخوام به یاد نیارم
همه پاییز و به یادش پیش شومینه میشینم
یا صدا میزنمش یا اونو تو خونه میبینم
پشت این پنجره مینشست با یه فنجون چای خوش رنگ
زیر لب زمزمه میکرد آروم از بارون یه آهنگ
توی فنجونش باز امشب من دارم چای میریزم
اون که نیست ولی هنوزم من بهش میگم عزیزم
با یه مشت خاطره زندم من به بد جایی رسیدم
دیگه حتی بعد از اون من رنگ پاییز و ندیدم