Iman Hojjat

Mesle Sigar

منو آتیش زدی مثله یه سیگار
گرفتی جونمو هی دود کردی
از این دنیا که هیچ خیری ندیدم
تو هم بیشتر منو نابود کردی
شاید پیدا کنم نور امیدو
محاله اما دستامو بگیری
تو مثله خاطراته بچگیمی
تا جون دارم از یادم نمیری
من از چشمایی افتادم که رنگش
مثله روزم مثله حالم سیاهه
تو هر فصل از کتاب زندگیمی
غریبی مثله شعرای بداهه
تو ترکم میکنی مثله یه عادت
مثله سیگار که دائم میکشیدی
تو وقتی کم میاری طفره میاری
جوابه هیچ سوالی رو نمیدی
اگه اسفندِ دستای غریبم
نوازش نکنه ظهر تنت رو
یا موهام مثله ریشه تن نگیره
گلایه نا امیدِ دامنت رو
نمیتونم ببخشم زندگی رو
مثله ماه ی که خورشیدُ ندیده
میدونم واسه تو بی ارزشم من
مثله عطری که هیچ بویی نمیده
نفسهاتو رو شونم جا گذاشتی
چقد داغه مثله گرمای مرداب
تو دنیایی که باختن امتیازه
غرورت عاقبت از پا نیفتاد