Moein Z

Ghorbanat

چه جوریاست
معین معین
معین معین
قربانت
من نوشتم شاید بعد من خوانده شود اشعار
من نمیدانم خود
که این جوهر پس دادن خودکار از صبح چه به کار اید خوب
لنگه کفش است در این لوت کویر در آتی جوهر کفش یه لنگش که درون ما نیست
پس چرا میکوشم
مغز من از چه چرا می جوشد
من فقط میدانم کوشش بی ثمری
نیس جهان
علف هرز چرا در خاک است
او چرا بهر چه چرا در خاک میروید
خالق عان که پرسشم را که جواب میگوید
من که خود مشتاقم که خودم را به خودم بشناسم
چون به غیر از صورت باد زد و
گرفتم که کلاهم پس معرکه اس
کس به غیر از خود من نشناسد
خود من چیست در او خود
من چیست در او
سایه ی ابر به روی کوه است
و علف زاری سبز آن سو تر
جاده ای در راه است
تیره ابریست عمود
و درختانی که شکوفا شده اند
به گمانم ک بهار است این جا
من خودم در راهم
بین هر پیچ دوراه تابلو یست منظره دار
من شجاعانه قلم بر دستم
اما دست من میلرزد
من که خود در راهم
سبب لرزش دست من یارست
تپه ها زیبا تر
نام این تپه چه بود
من برای شهرت
با روحه خودم در بمبسته ها
افکارم را میگذارم
و حالا شناسنامه ای او در ورقم
ابر های مغرور
چه قیافه ای به خود میگیرند
و چه در تغییرند تابلو ای در خاکی
من به آنسو چقدر نزدیکم
و از آنسو چقدر دور شدم
و تعادل که میان راهست
و خدا هر جا هست
خدا هر جا هست
تک درختی شده سبز در میان برهوتی پر از سبزه چمن
ولی او خوش حال است
جاده ای در راهست
او به تماشای مسافر
و مسافر به تماشای درختست
هر چند چند نفر روی تو را می بینند
تو که از رو همه را می بینی
مشتی از اقوامش خوش و خرم سبزند آن دور تر
او به تنهایی یه مشت دور شد از همه ی هم همه ها
در نظر اقوامش او چقدر مغرور است
و تو چه زیبا در جاده ی تنهایی خود
به درخت مینگری