Saeid Shahrouz

Taghados

به تقدس نگاهت
که تمامی امیده
دل من مثل قناری
تونگاه پریده
تو برام دلیل عشقی
یه بهانه واسه بودن
واژه ها رو کم میارم
واسه از غمت سرودن
توی سرمای تباهی
تو واسم یه جون پناهی
سر بزن سپیده ی من
تو شبای چشم براهی
نمیدونم چی بگم من
واسه ی عرض ارادت
میدونم که تکیه گاهی
واسه این شکسته قامت
وقتی دل به تو سپردم
با همه غریبه گشتم
تویی صیاد دل من
من همون آهوی دشتم
تو همونی که یه عمری
دل من دربه درت بود
این کبوتر اسیرت
بی تو یک لحظه نیاسود
بیا از قفس رها کن
این پرنده اسیرو
راه بده تو باغ چشمات
این پرستوی حقیرو