Nima Masiha

Boomi

تو به ترسِ عروسک ها نمیخندی مگه نه ؟
پر پروازِ مهتابُ نمی بندی مگه نه ؟
تو اهل غنچه کردن تو زمستونی مگه نه ؟
هنوزم بومیِ طوفان و بارونی مگه نه ؟
تو رو از بغضی که توی نگاته
تو رو از قهر دستات میشناسم
نرنج از من اگه مثل گذشته
هنوز از بی پناهی می‌ هراسم
گناه تو نبوده نازنینم
اگه فرصت نشد از گریه رد شیم
میون این همه کولاک و رگبار
مگه میشه که پروازو بلد شیم
نگام کن تا ببینی ، من همینم
یه زخمی با یه اندوه قدیمی
تو اما مث اون روزای اول
هنوز به پاکی برگ و نسیمی
تو به ترسِ عروسک ها نمیخندی مگه نه ؟
پر پروازِ مهتابُ نمی بندی مگه نه ؟