Mohsen Chavoshi

Kafehaye Sholoogh

آخ که چقد خوبه قدم زدن با تو
چه خوب و آفتابیه هوای من با تو
تو کافه های شلوغ، گوش دادن به صدات
چه لذتی داره، تو خلوت کوچه، گرفتن دستات
چه لذتی داره
بازم اجازه بده بهت سلام کنم، نگو باهام قهری
با اینکه میدونم تو بی اجازه ترین عاشق این شهری
بازم اجازه بده بهت سلام کنم، نگو باهم قهری
با اینکه میدونم، تو بی اجازه ترین عاشق این شهری
تو غربت خونه، جز من دیوونه، کی غصهٔ تورو خورد؟
شبای تنهایی ، بدون لالایی، چه جوری خوابت برد؟
آخ که چه دلگیره هوای من بی تو
چقدر نفس گیره، قدم زدن بی تو
تو خلوت کوچه، گرفتن دستات، همش دروغه دروغ
چقد ادامه بدم به گمشدن تو این خیابونای شلوغ؟
جز من دیوونه، کی وقتی حس می کنه که داره می میره
حتا واسه مردن، از توی دیوونه اجازه میگیره؟
جز من دیوونه، کی وقتی حس می کنه که داره می میره
حتا واسه مردن از توی دیوونه اجازه میگیره؟
چراغهای رنگی
آدمای سنگی
سرفه و دلتنگی
تو کافهٔ خالی
یه استکان چایی
کنار تنهایی
اون طرف میزم
جات خالیه عزیزم