Naser Abdollahi

Ashkeh Tofanza

شب کند آغاز گریه چشم خون والای من
میشود چون موج دریا اشک طوفان زای من
ای فلکبر چین کواکبر ازخط کهکشان
تا سحر اختر فشاند نرگس مینای من
خنده ی شادی دلم بایم کسی هر گز ندید
خون دل بودم آهی جرعه ی زهرای من
همدمم غم مونسم غم صحبتم غم یارغم
رزق مرزوقم مگر کم بود در دنیای من
از بخار اشک سردم راه سینه بسته شد
آه سردم هم به سختی بگذرد ازنای من
چاره سازی بی نواشم پیش دشمن زرد روی
جوی خون را نم به رویم چشم خون والای من
سیر حسنی داشته ام با مصحف رخسار تو
حاصل عشقت بود دنیای من اقبای من
سخت شد پروازکردن بعد از این دواف عشق
سوختم دار جفا چون شهپر اموای من
من دگر تنها شدم در خط سیرزندگی
باز رفت از دست من زهرای من
زهرای من زهرای من