Omid Tanbakuei

Kabose Khandehat

بعد تو کار من تو این راه هر روز پرسه بود
از وقتی رفتی تا یکی دو ماه هر روز جمعه بود
دلگیر بودم از کابوس خنده هات
از اون دوتا سیب سبز جهنم چشات
من زخم خوردم از سکوت تو زخمامو میشه دید
حدت رو که رد کردی به هیچی میلم نمیکشید
گیج بودم تو منطق حرفات از چی میترسیدی
من حرف داشتم وقتی میرفتی حرفامونشنیدی
وقتی حواست به غرورم نیست دنیام رو هواست
حق بده مثل تو باشم مثل تو بی حواس