Mohammad Farahani

Asemoon

من یه آسمون خستم
که تو بهت ابرا گیره
داره بی ماهو ستاره
تو خودش آروم میمیره
همه چیشو داده اما
هنوزم پرامیده
دل به تاریکی شبها
دل به بی کسی نمیده
حتی وقتی تیغ خورشید
شاهرگش رو پاره کرده
اما با خون غروبش
درس عشقو دوره کرده
بهترین سقف جهان که
همه جا یه رنگه با ما
حتی وقتی که سیاهه
با ستاره ش خوبه رویا
رو سر آستینش یه ماهه
رو لباسش پر ستاره
شبا که سیاه پوشیده
سوگوار صبح دوباره
یه تداعی واسه نوره
تا امید هرگز نمیره
حتی واسه یه مسافر
که تو دست جاده گیره