Shahram Mohamad Nezhad

Sajade Khonin

یه پلاک و یه نشونی یه نفر که از نفس رفت
رو زمین پر از غروره که فرشته از قفس رفت
بین بودن و نبودن انتخاب ساده ی بود
تا تمنای پریدن حتی یک لحظه نیاسود
همه ی دنیای غریب کرد فدایی همین خاک
یک وجب از خاک عشق و نمیداد به کل افلاک
صحنه ی خط مقدم بال پرواز رهایی
مثل آزادی روح و عاشق عشق خدایی
زیر رگبار گلوله روی سجاده ی خونین
شهد شیرین شهادت با نوای آسمونی
جونشو گذاشت چه ساده تا ابد تو کف دستش
تو هیاهوی شهادت تا ابد چشاشو بستش
جسم صدپارشو اسون هدیه کرد به اشک مادر
مثل هر آیه ی قرآن یاد اون پناه آخر