Roham

Parvaz

دو تا بال داری که تشنه ی پروازن
آسمون هم بِت بدن خونه میسازن
عشق رها شدن تو ابر و خواب آروم
فکر جدا شدن از زمین و یادِ با اون
حس سبک شدن تو اوج صعودِ
مثل طلوع کردنت تو اوج غروبِ
مثل بستن چشم و دیدن عشقت
مثل خوردن حرف و چیدن فکرت
یه کوه ساختی از حسرت پروازت
همیشه ترس داری از پریدنِ هر بالت
همیشه نگاه کردن به آسمونُ دوست داری
همیشه تنهایی ولی سه تا دوست داری
همیشه میخندی تو خلوت اشک میریزی
همیشه پر از خالی یه گوشه میشینی
بارون میاد، ولی خودت میباری
عشق رپ داری و هنوزم بیکاری
سرکوفت همه شده بغض توی گلو
دوست داری بگی ولی یچی میگه نگو
یچی که شده کابوس هر شبت
هدفون میذاری آروم میگی بسمه
دوست داری قدم بزنی بین مردمی که باهات غریبن
فکر عشقات میفتی دِ لامصب همه پریدن
هیچکی نیست دورت توهم تنها شدی
بارون جایه سیگار از این غما پری
ولی هنوزم پرواز دوست داری
هنوزم فکر بالا رفتنی و پریدنُ دوست داری
هنوزم یه نور میبینی تو اتاق تاریک
یه نور که نجات میده از لبه باریک
یه نور که بهش میگن امید