Arash Khan Ahmadi

Ghahveh

براش قهوه ميريزم و نيست چون
برات قهوه ميريزه و پيشته
تو اين لحظه هايى ك حالم بده
كسى نيس از من بپرسه چته
همه چيش همون بود ك دوس داشتم
كنارم ميموند وقت ناراحتى
يه حرفايى ميزد ك فكر ميكنم
ميدونست بايد چى بگه لعنتى
درست وقتى فهميد ديوونشم
تو خونه جهنم برام ساخت رفت
ببين عطرى ك عاشقش بودم و
چجورى به جون من انداخت رفت
ميخواست من نتونم ازش بگزرم
ميدونست ك ميره خداشاهده
ميخواست حتى وقتى رهام ميكنه
همه چى تو اين خونه بوشو بده
نميتونم اصلآ بخوابم شبا
چون اين تخت خوابم از عطرش پره
با اينكه مقصر نبودم دلم
ازم بابت رفتنش دلخوره
با اينكه ابرام هر چى مونده ازش
با گربه از ابن خونه جمع ميكنم
هنوزم همون پيرهنى رو ك اون
بهم هديه داده تنم مبكنم