Vahid Nooraei

Bighararat Bodam

شادم از اینکه غمت سهم من است
شادم از اینکه هوادار توام
آخرین خاطره از یاد مرو
گل خشکیده‌ی دیدار توام
شب دلگیرِ خیابان بودم
صبحِ بیرون زده از پنجره‌ای
تا که نزدیکِ منی رویایی
تا کمی دور شوی خاطره‌ای
از شب دلهره‌ی رفتن تو
تا شب شادی برگشتن تو
بی‌قرارت بودم
من که از دورترین خاطره‌ها
پشت دلگیرترین پنجره‌ها
در کنارت بودم
تو بگو تا که پریشان برسم
ابر باشم به بیابان برسم
عاشق این سفرم
من از آیینه‌ی در خانه‌ی تو
از غم این همه دیوانه‌ی تو
به تو نزدیک ترم
من به اندازه‌ی غم‌های جهان
من به اندازه‌ی شب دلتنگم
به امیدی که تو برمی‌گردی
با فراموشی تو می‌جنگم
بعد تو خانه شبیه قفس است
در قفس مانده و بی بال و پرم
در میان همه‌ی عاشق‌ها
من به داغ تو وفادارترم
از شب دلهره‌ی رفتن تو
تا شب شادی برگشتن تو
بی‌قرارت بودم
من که از دورترین خاطره‌ها
پشت دلگیرترین پنجره‌ها
در کنارت بودم
تو بگو تا که پریشان برسم
ابر باشم به بیابان برسم
عاشق این سفرم
من از آیینه‌ی در خانه‌ی تو
از غم این همه دیوانه‌ی تو
به تو نزدیک ترم