Sepanta Mojtahed Zadeh

Naaz Kam Kon

قصه ما را شنیدنی باید شبانه در گوشت
صد قدح باید که مِی بیفزاید به کامِ می‌نوشت
ناز کم کن، گله بس، تا که شب از مستی چشمت نرود
صبحِ بی‌حوصله‌ات دَم نزند، حال پریشان نشود
حشمتِ غمزدگان سایه خاموشی بود
شوکتِ شب‌زده از برکتِ مدهوشی بود
ما که صد مرتبه از عشق فراری بودیم
عاقبت بند شدیم، این چه فراموشی بود؟
ناز کم کن، گله بس، تا که شب از مستی چشمت نرود
صبح بی‌حوصله‌ات دَم نزند، حال پریشان نشود