Vahid Azhang

To Ro Didam

توویِ کافه تک و تنها
مثلِ هر روز و همیشه
قهوه ی تلخ ، دودِ سیگار
نورِ کم خوبِ همیشه
خسته از شلوغی شهر
از نگاهِ آدما
خیره به جایی که روزی
تو رو دیدم بی هوا
تو رو دیدم دله لرزید
آخه بارون بود و پاییز
خودشه همون که میخوام
دیگه دل نداره تردید
ریشه کردی توویِ خاکم
طوریکه بهار شه پاییز
توو شبِ تولدِ تو
گل عشق دوباره رویید
تو شدی همه وجودم
جونِ من بسته به جونت
تو که باشی خوبِ خوبم
میکشه منو نبودت
تو مثه نفس کشیدن
مثه خون تویِ رگامی
تو همون اسم قشنگی
که همیشه رو لبامی