Yasin Shariati

Migzare

خنده رو لبای آدمهای شهر خشکیده
دنیا هم ، فهمیده
هرکی از خودش یه بار حداقل پرسیده
لبخند و کی دیده؟
خونه، درگیر زمستونه و سرده
این خود درده ، این خود درده
غم، چه کارایی که با قلب ما کرده
این خود درده ، این خود درده
این روزا می گذره
از سرمون می پره
بارون میاد و زخما رو می شوره و می بره
شب و روزای رنگی
نه ناخوشی، نه جنگی
فردای ما دوباره پر می شه از قشنگی
دوباره خورشید میادش، وسط آسمون
می ره این فاصله ی لعنتی، از بینمون
نه جایی حرفه غمه نه جایی رد خون
تو فقط جایی نرو، تا اون روز خوب بمون