Mohsen Zolfaghari

Negar

تو که خ م استی منا م زنده م شا
تو که سی کنی منه درا و خنده م شا
تو که خ م م ر چراغ خونه م شا
منه ک یکّه بلّی دوباره دونه م شا
یار جانون م نگار کاکل صنم
گل خندون م نگار کاکل صنم
کوچه کوچه م ر ت تره دوباره بینو
که سه روز افته و دس تو ، داره بینو
خور تازه داره آدم رو و رو تو
سائه بید مون سائه کمنده مو تو
یار جانون م نگار کاکل صنم
گل خندون م نگار کاکل صنم
هنگامی که تو همراه منی تمام و کمال زندگی می یابم
آندم که مرا نگاه میکنی آنِ واحد ، لبخند به لبم مینشیند
تو که همراه منی روشنی‌بخش خانه خواهم شد
ولی اگر مرا تنها بگذاری دوباره به جنون میرسم
یار نازنینم ای نگار زیباگیسوی من
گل خندان من ای نگار زیباکیسوی من
کوچه به کوچه آیا میروی تا دوباره ببینمت
ودر سه روز از هفته ، در حال نواختن دایره ببینمت
اینکه روبرویت ایستاده خبری تازه برایت دارد
همچون شاخه های درخت بید است ، سایه ی کیسوان بلندت
یار نازنینم ای نگار زیباکیسوی من
گل خندان من ای نگار زیباکیسوی من