Farhad Rostami

Khodaye Man

خدای من نفس تو به خاک جان بخشید
به این زمین زمین خورده آسمان بخشید
به قلب عاشقگان دسته ها ازان بخشید
بهار را به درختان بی زبان بخشید
شبی که گوشه ی چشم فرشته ها تر بود
بهشت گوشه ی چادر نماز مادر بود
زمان دوریم از تو جهان ستمگر بود
پناهگاه خیال تو راه آخر بود
به هر دری زدم تو به روی من گشوده ای
تو هر زمان که فکرت از سرم گذشته بوده ای
قرار اولم تویی قرار آخرم تویی
به آنکه وقت بی کسی پناه میبرم تویی
تو با منی که دل آرامگاه من باشی
که بخشش شب تار گناه من باشی
که اعتماد من و تکیه گاه من باشی
زمان گم شدگی شاه راه من باشی
تو با منی که بگویم شکست بی معنیست
بجز بزرگی تو هرچه هست بی معنیست
تو بامنی که من احساس امنیت دارم
چه خوب این که برایت اهمیت دارم
به هر دری زدم تو به روی من گشوده ای
تو هر زمان که فکرت از سرم گذشته بوده ای
قرار اولم تویی قرار آخرم تویی
به آنکه وقت بی کسی پناه میبرم تویی