Ehsan Arman

Sarnevesht

تو تنهایی به تنهاییِ من فِک کن
من این حالو به چشمای تو مدیونم
یه حسِ مبهمی دنیامو پُر کرده
کجای راهو بد رفتم ؟ نمیدونم
یه روزایی به این فِک میکنم شاید
یکی چشمش رو زندگیِ ما مونده
که اینقدر حالمون دوره از آرامش
یه دستی سرنوشتِ ما رو سوزونده
صدای خنده های مست و شیطونت
میپیچه تو اطاقِ سرد و تاریکم
میدونم خیلی دلگیری ازین خونه
منم مثلِ خودت به مرگ نزدیکم
نه تو حالت خوشه، نه من دلم قرصه
چقد حیفه داره میمیره رویامون
دارم حس میکنم چن ساله ما مُردیم
دیگه حتی نمیخندیم تو عکسامون