Vahid Akhtari

Afsoon

نگو عشق با زخم دوری محک می خوره
که این زخم با شور عشق ات
نمک می خوره
یه وقت قلب آدم مثه بچه ی بی پناه
از آدم بدای محله کتک می خوره
کجایی من این شهر و بی تو بلد نیستم
کجایی تو ، کنج اتاق خودم گم شدم
نمیشناسم این صورت مات و تو آینه
برای خودم هم یه سوتفاهم شدم!
تو دوری و زیبایی از دوروحشی تره
ببین گوش دنیا از اوج سکوتم کره
دارم با تو ، تو جای خالیت قدم می زنم
همین جای خالی رو هم باد سرد می بره
یه شب با دو تا چشم افسرده افسون شدم
تو لیلا نبودی ولی با تو مجنون شدم
تا بارون گره زد دو تا تار موتو به هم
دلم زیر و رو شد چه آسون پریشون شدم
نباشه جهانی که از عشق تو خالیه
نباشه جنونی که لیلاش پوشالیه
نباشم تو قانون این آدمای دروغ
همونا که می گن غمش عین خوشحالیه