Ali Ahmadi

Bahare Paeizi

من از اين زندگى سيرم
كه توش عاطفه سر باره
محبت خونه به دوشه
فقط فاصله ميباره
من از اين زندگى سيرم
كه توش گلها رو ميفروشن
كه تن ميدن به هر چيزى
واسه سياهى آغوشن
من از بهار پائيزى
از اين بد شدنا خستم
چقدر سادم كه به خوبى
به اين آدما دل بستم
همه باغا رو سوزوندن
شدم برگى كه آوارست
روزا فانوس توى دستم
همه ميگن كه ديوونست
همين ديوونگى خوبه
تو دنيايى كه حق مرگه
تو دنيايى كه تاريكى
پرآوازه ترين رنگه
ميخوام پشت همين شيشه
تماشاچى تقدير شم
ديگه هيشكى پناهم نيست
فقط ميخوام خودم باشم
من از تلخىِ پى در پى
از اين صدرنگيا خستم
چقدر سادم كه به جاده
به هر خاطره دل بستم