Atra Azimi

Avareh

بهم می گفتی که دنیا سیاه نیست
خدا قد تمومِ آسمونه
می گفتی می شه با هم پناه باشیم
واسه هر آواره از شهرُ خونه
می گفتم با چشات دنیا می سازم
یه دنیایی که تو مرزاش پلیس نیست
بدونِ تیرُ ترکش ، فقرُ وحشت
یه جا که برّه هاش پُخته تو دیس نیست
می گفتی دستِ ما با هم یه دریاست
می ریم تا دریاچه ی ارومیه
نمی ذاریم خشک شه کارونُ هامون
نمی شیم اسیرِ حرفِ یومیه
می گفتم بودنِت تنها دلیله
واسه آتش بَسِ جنگایی که هست
یه بادبادک بودم تو آسمونِ
نگاهِ کودکِ جامعه ای پست
تو امّا قد این حرفا نبودی ، به دستای تو دستام بی گره شد
همیشه تا عمل چند قدمی بود ، تو رفتیُ منُ دنیای بی خود
دماغم پُر شده از یه تعفّن ، تو این روزایی که کسی نمونده
کسی که دستِ اون تو دستِ من بود ، یه دنیا دردُ تو سرم کوبونده