Masroor Sheidaei

Pedar

نگاش روحِ یک جنگل که
با اقيانوس پيوند داشت
يه عمری تکيه‌گاهم بود
رو شونه‌هاش دماوند داشت
ستون‌های تَرَک خورده
سرانگشت‌های دستاش بود
تمام روزُ کار می کرد
هميشه فکر فرداش بود
تبِ دستاشُ گم کردم و انگار
دارم پیشِ خودم کم‌رنگ می‌شم
تو اوجِ خنده‌هام يادش میوفتم
تو اوجِ خنده‌هام دلتنگ می‌شم
تمامِ زندگيم جا موند
تو دستايی که دنيام بود
تمامِ عمر پرستيدم
خدايی رُ که همرام بود
همون درختِ پيری که
هميشه سايه می‌بخشيد
روزِ گُل کردنِ منُ
افسوس که هرگز نديد
تبِ دستاشُ گم کردم و انگار
دارم پیشِ خودم کم‌رنگ می‌شم
تو اوجِ خنده‌هام يادش میوفتم
تو اوجِ خنده‌هام دلتنگ می‌شم
من تشنه‌ی هم صحبتِ خوبم، پدرم کو؟
لرزانم و آشفته‌تر از بَم، پدرم کو؟
آشوبم و با هیچ‌کَسَم میلِ سخن نیست
بی‌تاب شدم کوه ببينم، پدرم کو؟