Ramin Rad

Zakhmi

صد بار نوشتم و پاره کردمش
راه هایی رو رفتم که میدونستم هیچی نیست تهش
هر چی دیوار بود میخورد به مُشتم
تموم رویاهامو تووی خودم کُشتم
گذروندم شبامو توو خیابون مثل ولگرد
هر رفیقی که گفت کنارتم منو ول کرد
عشقمم رفتو ازم دل کند
یه خودکار اومد و بغضامو شعر کرد
هر کی خونش توو قلب منه خونم هست رو خنجرش
دلتنگ اونم که رفتو اینجا موندم پنجرش
من خیلی چیزا به چشم دیدم
رنگ خون رو به چشم
چشمِ خون رو دیدم
روزای بدی رو دیدم ولی بد نشدم
زیاد نامردی دیدم ولی نامرد نشدم
تک و تنها گذشته عمرم
ضربه هایی که خوردم منو کردن محکم
مسیر زندگیمو دویدم با پای زخمی
حرفای توو نگامو کسی ندید
هیشکی جز خودم پیشم نموند
همه رفتنو رفته مارو از یادشون
خودم این سال ها زخمامو بخیه زدم
و با کمک خودم آوردم توو سختیا دووم
هر روز از روز قبل خسته ترم
اینقد زخم خوردم جای خالی نیست رو تنم
توو این شهر بی مرام
توو این شهر بی معرفت
اونی که مشتی مونده منم
تنهایی رو حس کردم تووی جمع
تا جایی که یادم میاد بودم درگیر غم
رگبار اشک پشت سنگر چشام
توو آیینه ها کردم یکی دیگه رو نگاه
تووی خلوت بی کسیمو داد میزنم
دارم دونه دونه خوشیامو دار میزنم
پُشتمو خالی کرد حتی دیوار
با من بی اعصاب سایمم راه نمیاد
از قُصه ها سیر شده دل پیرم
نمیدونم حقمو از کی پس بگیرم
یه عمره چشام به چند تا عکس خیرَن
روزی چند بار مرگ خودمو دیدم
میدونی درک حالم خیلی سخته
از خودم یه آدم ساختم که نمیتونه حتی خودشو بفهمه
دنبال یه جاییم که تووش پیدا شه آرامش
خود واقعیم کجاست؟
خیلی شدم بدهکارش
گُم شدم لا به لای دردام
بیخیالم و نیستم به فکر فردام
دارم یه شکل طی میکنم روزای عمرم
ضربه اصلی رو من از خودم خوردم
من از یه جهان دیگم که محکوم شدم به زندگی کردن
من یه دیوونه‌ی به تمام معنا که میون گریه هامم میخندم