Andalib

Noghteh

چون گرفته خوش دهنا خوب کار و بار لبت
چون شود اگر که فتد کار من به کار لبت؟
ساقیِ ستاده من، مست رو گشاده من
گو کجاست باده من؟ مردم از خمار‌ لبت
عاجزم ز روزه لب، لب که نه دو دانه رطب
خون دل خورم همه شب از غم انار لبت
روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است
آری! افطار رطب در رمضان مستحب است
زیر لب وقت نوشتن همه کس نقطه نهد
این عجب! نقطه خال تو به بالای لب است
هم دمی نقاب فکن، هم دمی بغل بگشا
بعد گردنم بکشان زیر ذوالفقار لبت
هرگزم روا نبود کام گیرم از لب گور
من که جانم آمده بر لب در انتظار لبت
عاجزم ز روزه لب، لب که نه دو دانه رطب
خون دل خورم همه شب از غم انار لبت
روزه دارم من و افطارم ازآن لعل لب است
آری! افطار رطب در رمضان مستحب است
زیر لب وقت نوشتن همه کس نقطه نهد
این عجب! نقطه خال تو به بالای لب است
روز ماه رمضان، زلف میفشان که فقیه
بخورد روزه خود را به گمانش که شب است