Behrouz Shahverdi

Ghorbone Maste Negahet

قربون مست نگاهت قربون چشمای ماهت
قربون گرمی دستات صدای آروم پاهات
چرا بارونو ندیدی رفتن جونو ندیدی
خستگیهامو ندیدی چرا اشکامو ندیدی
مگه این دنیا چقدر بود بدیهاش چندتا سبد بود
تو که تنهام نمیذاشتی توی غمهام نمیذاشتی
گفتی با دو تا ستاره میشه آسمون بباره
منم و گریه ی بارون غربت خیس خیابون
توی باغچه ی نگاهم پر گریه پر آهم
کاشکی بودی و میدیدی همه ی گلاشو چیدی
تموم روزای هفته که پره غم شده رفته
من و گلدونت میشینیم فقط عکساتو میبینیم
روز پنج شنبه دوباره وعده ی دیدن یاره
روی سنگ سردی از غم میریزه اشکای خستم
تا که قاصدک دوباره خبری ازت بیاره
با یه دسته گل ارزون پیشتم من زیر بارون