Afshin Sepehr

Khalvate Shab

توی این خلوت شب ، منم و حس غریب
دل عاشقم چرا از همه خورده فریب
من توی جاده ی عشق دیگه پا نمی ذارم
دلمو پیش کسی دیگه جا نمی ذارم
از کجا باید شروع کرد ، درد دل که گفتنی نیست
قصه ی من خیلی وقته ، که دیگه شنیدنی نیست
تو خودم دارم می پوسم ولی هیچ کس نمی دونه
چه قدر سخته که آدم با خودش تنها بمونه
یه روزی خیال می کردم ، عشق علاج همه درداست
عشقو فریاد می زدم که ، آبیه ، به رنگ دریاست
من ساده با نگاهی ، دلمو ارزون فروختم
ریشمو خودم سوزوندم ، واسه ی همیشه سوختن ، واسه ی همیشه سوختن
از کجا باید شروع کرد ، درد دل که گفتنی نیست
قصه ی من خیلی وقته ، که دیگه شنیدنی نیست ، که دیگه شنیدنی نیست
حالا عمریه که دیگه عشقو من باور ندارم
تن من می لرزه وقتی اون روزا رو یاد میارم
آسمون ، دعا کن امشب واسه ی این مرد تنها
خسته ام بس که نشستم به امید صبح فردا ، به امید صبح فردا