Mostafa Arman

Arezooye Roshan

به ماه احتیاجی نیست
شبام از تو روشنه
ببین که شعله ی چشات
به ماه طعنه میزنه
نگاه کن به آسمون
کلافه کن نگاهِشو
که شرم از نگاه تو
بگیره روی ماهشو
نگاه کن به آیِنه
برس به آرزوی من
چه آرزویِ روشنی
نشسته روبروی من
چه عاجزانه درد از
جهان من فرار کرد
چه عاشقانه زندگی
منو به تو دچار کرد
منو به تو دچار کرد
که عشق بی کرانه شه
که من پرنده باشم و
جهانت آشینانه شه