Mostafa Saadat

Zendani

غم دوریِ تو از هـم چـه می‌پاشد مـرا
محکم نگه میدارمَت در دل خود هرشب تُرا
من اسیرت شدم و هیچ از تو نمیدانم
مرا آزاد مـکن راضی از ایـن زندانـم
باران ببار آتشـم خاموشـم کـنی
تو همه جان منی نخواه فراموشم کنی
بی تو مسیری سرد و تاریک و مه‌ آلودم
نیامدی در دل برآمد آتش از دودم
از درد بی تو بودنم یک لحظه هم راحت نیاسودم
در امتحان صبر دوریِ تو من شاگردِ مردودم
عشق تو در من همچو کوهی با دلی آتشفشان است
اگر نیایی انتهای قصه‌ام عاشق کُشان است
باران ببار آتشـم خاموشـم کـنی
تو همه جان منی نخواه فراموشم کنی