Behrouz Nejati

To Vaveylaei

تو واویلایی تو واویلایی
به تو دستم نرسد ای پری رویایی چه بلندست غمت مثه شب یلدایی
من که مجنونمو عشقت به جنون برد منو
غرق تو میشم ای جانان چقد دریایی
نازنیم بیا و گره ی غم بگشا حیف و صد حیف که امشب منمو تنهایی
جای خالی تو را پر نکند هیچ الکل چشم تو دارد هنر گیرایی
روزگارم چه تباه است بدون رخ تو ای که در شهر شدی شهره ی هر زیبایی
به تو دل بستمو گفتم به یقین لیلایی
این خطای دل من بود تو واویلایی
روزگارم چه تباه است بدون رخ تو ای که در شهر شدی شهره ی هر زیبایی
به تو دل بستمو گفتم به یقین لیلایی
این خطای دل من بود تو واویلایی
دست بردار از این عشوه ی عاشق کش خویش دل من بردی و بازم تو کم پیدایی
گفت حافظ به کنعان برسد یوسف من عاقبت عشق تو شد معرکه ی رسوایی
عاقبت عشق تو شد معرکه ی رسوایی
وعده دادی که به دیدار من آیی روزی جان به لب میرسد و نیست دگر فدایی
روزگارم چه تباه است بدون رخ تو ای که در شهر شدی شهره ی هر زیبایی
به تو دل بستمو گفتم به یقین لیلایی
این خطای دل من بود تو واویلایی
روزگارم چه تباه است بدون رخ تو ای که در شهر شدی شهره ی هر زیبایی
به تو دل بستمو گفتم به یقین لیلایی
این خطای دل من بود تو واویلایی