Mir Amir

To Naboodi

وقتی به خلوت شبهام
گرگای غم حمله کردن
پوست اشکمو دریدن
که بفهمن پره دردم
وقتیکه تنهایی بود و
منو غصه و اتاقم
وقتی جنون خیمه میزد
که ی شب بیاد سراغم
وقتیکه عشق شعله ور شد
قلبمو سوزوند و خوابید
وقتیکه چشمای کورم
جز تو هیچکس رو نمیدید
وقتیکه زجر میکشیدم
توی بغضو کینه و قهر
یا وقتیکه تحقیر شدم
با سگای ولگرد این شهر
تو نبودی
تو نبودی تو نبودی
تو نبودی نه نبودی
حالا من خالیو تنهام
توی حجم خاطراتم
حالا که حسی ندارم
که بهم بگه باهاتم
یاد روزایی میوفتم
که توو تصویر تو سر شد
شبایی که خاک چشمم
توو تمنای تو تر شد
وقتیکه درد دلامو
ابرای پاییزی بردن
وقتی توو اوج شلوغی
خاک تنهاییمو خوردم
وقتایی که جون میدادم
که نشم راضی به کوچه
وقتی هیچ گلی نداشتم
توو دوتا دستای پوچت
تو نبودی
تو نبودی تو نبودی
تو نبودی نه نبودی