Hossein Farhati

Kaboos

به عشق تو چه دلهایی شکستم
خیال کردم دلت میمونه پیشم
نیا با ی سلام نو که وقتی
صداتو میشنوم دیوونه میشم
ولم کن تا خودم آروم بگیرم
توی خاکستر این عشق مرده
گلومو پنجه ی یک بغض بیرحم
توی این تختخواب در غم فشرده
من از کابوس تلخ رفتن تو
هنوز میلرزمو پژمرده میشم
دروغی که منو زنده نگه داشت
همینه که تو برمیگردی پیشم
دیگه مثل درختای پاییزی
به لطف یک تبر محتاجم اما
بذار تا توی آتیشت بسوزم
که آرومت کنم از شر سرما
چه کوه ساده ای بودم مگه نه
خیال کردم توو قلبم گل میکاری
نفهمید بوی باروت
یعنی توو قلبم توی فکر انفجاری
من از پایان نترسیدم عزیزم
شروعتو به من مدیونی اما
توی این دایره انقد میری که
یک روز باز تو برمیگردی اینجا
من از کابوس تلخ رفتن تو
هنوز میلرزمو پژمرده میشم
دروغی که منو زنده نگه داشت
همینه که تو برمیگردی پیشم
دیگه مثل درختای پاییزی
به لطف یک تبر محتاجم اما
بذار تا توی آتیشت بسوزم
که آرومت کنم از شر سرما