Kaveh Amiri

Tehran

گیرم سفر تصویر خوب لحظه ها بود
از دست های تو جدا بودن عزا بود
روزی که من از شهر میرفتم رسیدی
حرفامو از قلب پرستو ها شنیدی
گفتی که بامن آشتی هستی عزیزم
عکس تورو یه عمره دارم روی میزم
ای قهوه های بی تو برام زهر میشن
آیینه ها با صورت من قهر میشن
دلگیرم از تهران اونجا پر دوده
چشمای من دریاست این اشکه نه روده
برگشتنی میخواستم داوم بخونم
کل مسیر و یک نفس عاشق بمونم
آغوش تو توی خیالم باز کردی
وقتی رسیدم ناگهان پرواز کردی
تنها یه قرص ماهه که تو آسمونه
وقتی که ابری باشه دنیام بی نشونه
تو رفتی و هر روز مردم از صبوری
بیرون نمیرم از قفس حالا که دوری
حتی اگه مجبور باشم یا بمیرم
هرجای دنیا میرم و تهران نمیرم