Farzad Farokh

Havaye To

به هوای تو من تو خیالِ خودم
بی تو پرسه زدم
منو برد به همان شبی
که به چشای تو زُل میزدم
من به دنیای تو و این احساسِ ناب
عادت کردم ، عادت کردم
بعد از آن شبِ سرد
هر نگاهِ تو را عبادت کردم
آه که نبودت به من آتشِ جان زد
سوختم از این عشق
که تو را بی وفا کرد
من شدم آن کس که روم پی مستی
قلبِ مرا تو شکستی
دل به تو دادم که غمم برهانی
نشوی تو همان کس
که به درد بکشانی
کاش که شود باز
که یه روز تو بیایی و بمانی
حال که دِگر که مرا تو نخواهی
تو بگو چه کنم که هوایت برهد ز سرم
تو ندانی که خود که تمامِ منی
تو همانی که من نتوانم از یاد ببرم
بعد از آن همه زخم که به جان من افتاد
تو به تسکین دلِ یاره دِگر بوده
من به جان بخریدم که بمیرم و اما
برسی به کسی که به آن دلداده بودی
دلداده بودی ، دلداده بودی
آه که نبودت به من آتشِ جان زد
سوختم از این عشق
که تو را بی وفا کرد
من شدم آن کس که روم پی مستی
قلبِ مرا تو شکستی
دل به تو دادم که غمم برهانی
نشوی تو همان کس
که به درد بکشانی
کاش که شود باز
که یه روز تو بیایی و بمانی